WIJDEWORMER - Een loopbaan als profvoetballer lag in het verschiet tot een hartafwijking reeds op jonge leeftijd roet in het eten gooide. Een gezonde ambitie als trainer volgde, met een jaartje rust en de opkomst van corona stagneerde de boel. Tref Marc van Wonderen echter vandaag de dag en men ziet hem steevast met een grote glimlach. Zijn onderneming Wonderboyz, waarbij hij werkt met jongeren met een verstandelijke beperking, loopt gesmeerd en Van Wonderen geniet dan ook elke dag.


Het voetbaldier in de 37-jarige Van Wonderen blijft altijd bestaan, maar de vraag is of hij zomaar terugkeert in de voetballerij al is hij daar zijdelings met zijn Wonderboyz nog wel bij betrokken. Als voetballer wist hij via Alkmaarsche Boys en AFC ’34 bij toenmalig profclub HFC Haarlem terecht te komen. Met een vierjarig contract op zak leek een mooie toekomst in het verschiet te liggen, maar een hartafwijking die in de familie bleek te zitten maakte topsport onmogelijk. Van Wonderen speelde nog even op lager niveau, maar had ook ambities als trainer. Na wat jeugdteams en een korte periode bij SSV volgden vier mooie jaren bij Reiger Boys met direct twee promoties. Het pad werd vervolgd bij oude liefde Alkmaarsche Boys en bij Teylingen uit Sassenheim.

De Bollenstreek trok al jaren en zelfs zo zeer dat de Alkmaarder met zijn gezin vanuit Heerhugowaard verhuisde naar Lisse. In 2019 koos de oefenmeester voor een “sabbatical”, doch stilzitten was er nooit bij mede door het succes van zijn Wonderboyz. Op het AFAS-Trainingscomplex van AZ in Wijdewormer spraken wij met Marc van Wonderen over zijn trots.

Marc, hoe is Wonderboyz ooit ontstaan?
“Dat blijft een mooi verhaal. Tijdens mijn laatste jaar als voetballer bij Haarlem deed ik het CIOS en heb ik ooit eens zwemles gegeven aan jongens met het down-syndroom. Toen had ik al zoiets van daar wil ik later meer mee doen. Na mijn voetballoopbaan ben ik in de zorg gaan werken, eerst negen jaar lang in de Zaanstreek en toen nog even in Heerhugowaard, maar dat laatste was geen match. Vervolgens ben ik twee clubs gaan trainen en eens verder gaan kijken. AZ had net dit nieuwe trainingscomplex geopend en zodoende raakte ik in gesprek met Paul Brandenburg de Hoofd Jeugdopleidingen. Er mocht hier toen nog gerookt worden en de peuken en de troep was Paul altijd een doorn in het oog en ik kreeg van hem dus groen licht om hiermee aan de slag te gaan.

Ik bedacht dat Ik wel minimaal een jaar nodig had om een team te formeren en begon eerst met twee jongens die ik kende van mijn periode bij Odion in de Zaanstreek. Zij waren inmiddels zonder begeleiding komen te zitten brachten de dag voornamelijk thuis door. Vervolgens heb ik contact gezocht met Dynamica, een voor mij bekende school in het voortgezet speciaal onderwijs, en vanaf toen is het balletje echt gaan rollen. De school kwam hier langs met stagecoördinatoren en zagen ook direct de mogelijkheden. Het is natuurlijk een geweldige plek, de jongens zijn buiten bezig, lopen midden in de maatschappij, zetten vijf- tot tienduizend stappen per dag en ga zo maar door. En ondanks dat sommige jongens echt wel voor Ajax en PSV zijn vinden ze het machtig om hier met een AZ-jasje over het terrein te lopen en op te ruimen.”

Het ging ook gelijk goed?
Sterker, we zien ook een duidelijke progressie en ouders merken de gedragsverandering ook op. Ondanks hun beperking beseffen ze heel goed wat er van ze verwacht wordt en binnen welke lijntjes ze moeten blijven. En waar we begonnen met twee jongens die peuken liepen te ruimen en prullenbakken te legen zie je nu ook gasten die de was aan het vouwen zijn of in de keuken aan het helpen zijn. Sommigen zijn daar echter heel gestructureerd en supergoed in, anderen lopen weer liever buiten op te ruimen. In alle lagen komt men ons hier tegen en binnen mum van tijd waren wij opgenomen in de AZ-familie”.

En er volgde zelfs een uitbreiding naar Volendam?
“Ook een mooi verhaal want bij de eerste promotie van Reiger Boys wonnen we de beslissingswedstrijd van DZS waar Mark Vis toen trainer was. De vrouw van Mark is stage-coördinator van de Martin Luther King School in Purmerend wat natuurlijk weer precies tussen Volendam en Wijdewormer ligt. Met die twee scholen, AZ , FC Volendam en ook Bungalowark Zuiderzee in Medemblik hebben we inmiddels een schitterend concept staan. Waar we een paar jaar terug begonnen met twee jongens hebben we nu iets meer dan 40 jongeren lopen. En vanaf augustus gaan we ook nog in de Amsterdam Arena aan de gang.”

Dat wordt natuurlijk helemaal groots?
“Ja, geweldig, misschien dat we daar zelfs met twee teams en extra begeleiders aan de gang moeten. Dat is ook weer een uitdaging die we graag aangaan. De groei merk je ook aan alles, zelfs thuis. Waar mijn vrouw Kim in het begin 10 uur bezig was met de administratie en alle contacten draait ze nu met gemak soms 25, 30 uur in de week. Ik ben zelfs officieel trainer af gewoon omdat het hier zo ontploft is. Ik zou mijn UEFA A gaan halen, maar dat is er nog niet van gekomen. Ik sluit niet uit in de toekomst weer in de voetballerij terecht te komen, maar vooralsnog geniet ik vooral van mijn gezin en alles wat hier gebeurt.”

Alles met plezier als drijfveer dus?
“Absoluut, ik ga echt iedere dag met een plezier naar het werk. Het is ook zo’n gemêleerd gezelschap. Natuurlijk gebeurt er wel eens wat, liggen er weer een paar jongens over elkaar en moet je weer vrede stichten, maar voor de rest is dit echt een verrijking van mijn leven. Deze gasten maken mij niet alleen blij, maar ook trots als ik zie welke stappen ze maken. Dat is echt genieten.”


Bovenstaand artikel is afgelopen week gepubliceerd in onze krant Update welke elk kwartaal verschijnt in de HAL-regio (Heerhugowaard/Alkmaar/Langedijk)